حالا یکى از سؤالها این بود که چرا علنى موضع نمی‏گیرید؟ چون لازم نیست علنى موضع گرفتن؛ چه لزومى دارد؟ علنى موضع گرفتن نسبت به یک نقطه‏ى ضعف در یک مسئول، شما خیال می‏کنید که چقدر کمک می‏کند به حل آن مشکل؟ هیچى. گاهى اوقات هست که انسان اگر یک چیزى را بدون علنى کردن دنبال علاجش باشد، بهتر علاج خواهد شد، تا اینکه یک چیزى را انسان جنجالى کند.

بله، یک وقت هست که هیچ چاره‏اى جز علنى شدن نیست؛ آنجا بله، انسان علنى می‏کند؛ لیکن اینجور نیست که تصور بشود اگر چنانچه یک ایرادى، اشکالى در مجموعه‏ى مسئولین اجرائى کشور وجود دارد و رهبرى با آنها مخالف است، حتماً بایستى این را در بلندگوها بیان کند؛ نه، گاهى اوقات مصلحت قطعى در این است که انسان یک چیزى را علنى نکند.
حالا اینجا نگوئید آقا حقیقت و مصلحت. این تقابل حقیقت و مصلحت جزو آن حرفهاى محکم نیست. خود مصلحت هم یکى از حقائق است. اینجور نیست که هرچه اسم مصلحت رویش بود، این یک چیز منفى‏اى باشد. بعضى اینجور خیال می‏کنند: آقا مصلحت‏اندیشى می‏کنید؟ خوب، بله، گاهى انسان مصلحت‏اندیشى می‏کند. خود مصلحت‏اندیشى یکى از حقائقى است که باید به آن توجه داشت؛ این جزو مسلّمات و واضحات اسلام است.

[...] صلاح نیست گاهى اوقات انسان یک چیزى را علنى کند. فرض کنید یک نقطه‏ى اشکال کوچکى هست، این را ده برابر بزرگش کنند، مایه‏ى ناامیدى و مایه‏ى سیاه‏نمائى و اینها قرار بدهند؛ چه لزومى دارد؟ خوب، انسان این را به شکل دیگرى حل می‏کند. بنابراین موضع نگرفتن علنى، ناشى از این علل منطقى و معقول است.

مقام معظم رهبری – 4/6/88 - بیانات در دیدار دانشجویان و نخبگان علمی (دریافت متن کامل: فرمت doc ، فرمت pdf)