دو گرایش غلط همیشه درباره‏ى پیشرفت و تحولِ منتهى به پیشرفت وجود داشته است.

یک گرایش عبارت است از خیانتهائى که به نام پیشرفت و تحول انجام گرفته؛ ضربه‏هائى که به نام خدمت و زیر پرچم اصلاحگرى بر پیکر ملت ما وارد شده است.

از دوران قاجار خیلى از درباریان قاجار و شاهزادگان قاجارى عامل و وسیله‏ى وابستگىِ نادانسته‏ى کشور و فرهنگ ما به غرب شدند و ادعایشان این بود که این، پیشرفت و تحول است!
در قضیه‏ى مشروطه، آن خطِ انگلیسىِ ماجراى مشروطه حرفش ترقى‏خواهى بود؛ همان کسانی که رهبران مشروطه را نابود کردند؛ و یک عده افرادى را که وابسته‏ى به غرب و سیاستهاى استعمارى بودند، به نام مشروطه‏خواه بر مردم مسلط کردند آنها هم میگفتند: پیشرفت، تحول!
رضاخان با شعار ترقى و اصلاح آمد سر کار. کودتا کرد؛ حکومت کودتا، بعد هم آن دیکتاتورىِ سیاه و بى‏نظیر، که همه تحت عنوان و زیر پرچم پیشرفت و توسعه و ترقى انجام گرفت.
محمد رضا پسر او هم ادعاى حرکت اصلاحى داشت و این همه فاجعه براى این کشور به وجود آوردند.در سطح جهانى هم همین طور است. استعمار ملتها به نام پیشرفت ملتها انجام گرفت.

از یک طرف هم در نقطه‏ى مقابل، کسانى بوده‏اند و هستند که با هر نوع نوآورى و تحولى مخالفت کرده‏اند؛ به اسم اینکه این سابقه ندارد، این را نمى‏شناسیم، این را نمیدانیم، به این مشکوکیم. حدیثِ « شرّ الأمور محدثاتها» را بد معنا کرده‏اند. با  اینکهنوآورى سنت تاریخ است؛ سنت طبیعت است و بدون نوآورى زندگى بشر معنا پیدا نمیکند؛ اما اینها مخالفت کردند.
این دو گرایش متضاد وجود داشته است.

پس ما باید پیشرفت و آن چیزى را که از تحول اراده میکنیم و میخواهیم، درست براى خودمان معنا کنیم و بفهمیم دنبال چه هستیم، تا نه آن سوء استفاده انجام بگیرد، نه این مخالفت و ضدیت.

البته این به معناى این نیست که ما تازه مى‏خواهیم پیشرفت را شروع کنیم، لذا الگو براى پیشرفت میخواهیم؛ نه، پیشرفت در کشور ما با انقلاب و با نهضت انقلابی شروع شد. یک جامعه‏ى ایستاى راکد، زیر فشار، استعدادهاى خفته، بدون اجازه‏ى هیچ تحرکى در دریاى عمیق استعدادهاى ملى ما، با حرکت انقلابى دگرگون شد.

(مقام معظم رهبری 25/2/86-دیدار دانشجویان دانشگاه فردوسی مشهد)