باید این فکر را در حوزه نهادینه کنید: هم مدیران حوزه، هم شوراى عالى حوزه، هم بزرگان حوزه، هم حضرات مراجع باید این را بدانند و به این توجه کنند که ما امروز باید به فکر حوزه‌ى قم یا اصفهان یا مشهد یا بقیه‌ى شهرها در بیست سال آینده باشیم؛ در سى سال آینده باشیم. سى سال آینده یعنى چه؟ یعنى دنیائى که احتمالاً هیچ شباهتى با امروز ندارد؛ از لحاظ امکان اثرگذارى، امکان تسخیر دلها، امکان تسخیر سرزمینها.

آن روز ما وقتى که فکر امروز را بکنیم، امروز در خلأ باقى نمی‏مانیم. امروز در هر خانه‌اى، در هر مدرسه‌اى، در هر گوشه‌اى، به قول یکى از آقایان شاید در هر روستائى اگر برویم، از فناورى اطلاعات یک چیزى آنجا مشاهده میکنیم. حوزه‌ى علمیه می‏خواهد عقب بماند؟ سى سال آینده را به همین قیاس کنید؛ البته با یک شتاب بیشترى. یعنى شتاب علم در این بیست سالى که گذشت، یقیناً بمراتب کمتر خواهد بود از شتاب علم و پیشرفت علم و فناورى در بیست سالى که پیش روى ماست؛ در سى سالى که پیش روى ماست.

آن روز اى بسا صاحبان افکار گوناگون، مکاتب گوناگون، نحله‌هاى منحرف، صاحبان اغراض فاسده بتوانند خیلى آسان کلاسهاى درس دانشگاههاى شما را، مدرسه‌هاى شما را، فرزندان شما را در خانه‌هایتان در مشت بگیرند، در تصرف بگیرند؛ شما هم هیچ کار نتوانید بکنید.

فکر آن روز را حوزه‌ى علمیه باید بکند. مسئول، حوزه‌ى علمیه است. مسئول دیندارى مردم، روحانیت است. روحانیت هم مولود و ساخته‌ى دست حوزه‌ى علمیه است. با این نگاه مسئولیت را بسنجید؛ این جورى توزین بکنیم مسئولیت را تا بفهمیم بر دوش ما، بار سنگینى که هست، چیست. این یک نکته؛ مسئله‌ى آینده‌نگرى.

مقام معظم رهبری – 8/9/86 – بیانات در جمع اساتید، فضلا، مبلغان و پژوهشگران حوزه‏های علمیه‏ی کشور (دریافت متن کامل)