یک مسأله این است که طلاب علوم دینى و فضلاى جوان، آیا براى سازندگى و براى آینده‏ى حوزه نقشى دارند یا نه؛ جواب این است که بلى، دارند. هرکسى نقش خودش را دارد. در یک مجموعه، همه‏ى افراد داراى نقشند. [...] اگر هر کدام ما در آن‏جایى که هستیم، کار خود را خوب انجام بدهیم، به سلامت مجموعه کمک کرده‏ایم؛ اما اگر هر کدام ما کار خود را خوب انجام ندهیم، به قدر شعاع وجودى خود، به سلامت مجموعه ضربه زده‏ایم؛ «رحم اللَّه امرء عمل عملا صالحا فأتقنه».[مسائل على‏بن‏جعفر، ص 93]

کار را باید متقن و خوب انجام داد؛ درس را باید خوب خواند؛ اخلاق را باید رعایت کرد؛ تدین را باید در زندگى خود اصل دانست؛ ممشاى بزرگان را در آداب زندگى، در خلقیات عبادى و عملى باید اسوه و الگو قرارداد. چیزهایى هم هست که البته به تطور زمان متطور مى‏شود؛ آنها را هم باید متطور و متحول کرد.

پس افراد حوزه، از بزرگ و کوچک، تا طلبه‏ى تازه به حوزه آمده، در عمل شخصى خود مى‏توانند نقشى ایفا کنند که آن نقش در سلامت حال و آینده‏ى حوزه اثر خواهد گذاشت.

اگر طلبه‏ى امروز ما به درس خواندن بى‏اعتنایى کند، یا به دیانت و تعبد و تلاش فردىِ اخلاقى خود بى‏اعتنا بماند، یا استعداد خود را به کار نیندازد، یا هدف خود را گم کند [...] یا اگر در اثناى راه منظره‏یى به چشمش خورد، نشناخته و ندانسته به سمت آن راه بیفتد و از هدف غافل بشود، همه‏ى اینها آفات راه ماست.

طلبه باید راه را با معرفت و علم و یقین انتخاب کند و با معرفت و علم و یقین هم آن را ادامه دهد؛ آنچه که مربوط به فرد طلبه است، اینهاست. البته مسؤولیتهاى دیگرى هم هست که به‏طور طبیعى کار کسان دیگرى است؛ کار مدیران و کار استادان و بزرگان است - که آن هم داستان دیگرى دارد - کار طلبه‏ها نیست.

مقام معظم رهبری - 1/12/70 - اجتماع طلاب و فضلاى حوزه‏ى علمیه‏ى قم‏