یک ملت اگر اهل خدا هم نباشد، دین و قیامت را هم قبول نداشته باشد و بخواهد به عزّت برسد، باید هزینه کند؛ بخواهد به استقلال برسد، باید هزینه‏ى آن را بپردازد؛ بخواهد حق خود را در مقابل زورگویان عالَم حفظ کند، باید متحمل هزینه‏ى آن بشود. نمی‏شود گوشه‏اى نشست و توقع و آرزوى پیشرفت و توسعه و عزّت و آقایى کرد، اما در میدان عمل هیچ کوشش و تلاشى نشان نداد؛ این شدنى نیست.

بعضى‏ها همین قدر این را بلدند که گِله کنند، کمبودها را مطرح کنند، شِکوه کنند؛ امّا سهم خود را در راه پیشرفتى که باید پرداخت، چگونه می‏پردازند؟ از این دیگر حرفى نمی‏زنند. آن‏وقتى که وقت تلاش و سعى است، تماشاچى‏اند؛ آنوقتى که وقت داورى است، بى‏رحمانه و غیرمنصفانه داورى می‏کنند؛ این نمی‏شود. یک ملت، یک جمعیت، یک فرد، براى اینکه بتواند به آرزوهاى بلند خود دست پیدا کند، باید تلاش کند. ملت ما این تلاش را کرد و توانست انقلاب را پیروز کند. این تلاش را کرد و توانست در جنگ تحمیلى هشت‏ساله، سربلند از آب در بیاید.

مقام معظم رهبری – 14/3/86 -‏ مراسم هیجدهمین سالگرد ارتحال حضرت امام خمینى(ره)

عزیزان من! فکر پایة اول است. توأم کردن فکر با عمل بر طبق اندیشه پایة دوم است.« الذین  امنواوعملواالصالحات طوبی لهم حسن مأب» وقتی فکر و عمل را انسان با هم همراه کرد آن وقت تفضلات الهی، انوار رحمت و هدایت به سمت دلها سرازیر می‌شود. اطمینان، سکینه، آرامش و امید در انسان بوجود می‌آید. یک مجموعه‌ای که این خصوصیات را داشته‌باشد از تمام موانع می‌تواند عبور‌کند ما این را داریم.

مقام معظم رهبری – 10/6/79 – دیدار با دانش‏آموختگان طرح ولایت

عزم یکایک انسانها در حد خودش تأثیر دارد؛

 ما اگر چنانچه آرزوهامان، هوسهامان، هواهاى نفسانیمان در فعالیتهامان حاکم شوند و در رفتار ما، عقل کنار بیاید و محاسبه‏ى درست کنار زده شود، این کار در ایجاد یک سلسله تحولات منفى در جامعه تأثیر مى‏گذارد.

پس اراده‏ى شخصى افراد هم حتّى در تحولات اجتماعى، مى‏تواند اثر گذار باشد.

اینها همان چیزهایى است که به دنبال خودش یک جریان عظیم، طولانى و تمام نشدنى از تحولات اجتماعى را به وجود مى‏آورد.
(مقام معظم رهبری 18/8/85)

ادامه مطلب...

رسیدن به موفقیت :

مرحله اول رسیدن به موفقیت آرزو کردن است .

مرحله بعد حرکت است ، نباید میان راه خسته و نا امید شد .

انسان هایی که تمام وجودشان پر تحرک است می توانند به موفقیت برسند .

« آن کسى که صبورانه، شائقانه، با استفاده‏ى از همه‏ى توان و نیروى خود و با امید به اینکه به آنجا خواهد رسید، حرکت بکند، از طولانى شدن زمان، از دراز بودن راه، از پى‏درپى آمدن گردنه‏ها، از در میان راه ماندن بعضى از رفیقانِ نیمه راه، نمى‏هراسد؛ این آدم باید مطمئن باشد که به آن قله خواهد رسید. »